Tripadvisor, Lonely Planet and other failures

Zo, twee weken verder ten opzichte van mijn laatste verslag. Dit komt omdat we afgelopen week vakantie hadden, jaja. Nou eigenlijk was het een studyweek, maarja iedereen gaat er natuurlijk op uit. Samen met Robin, Bela, Duc, Else en Felina boekten we een trip naar de eilanden, beginnend met Koh Lanta. We zouden vrijdag 20 februari met de VIP Bus naar Krabi toe gaan, nadat we onze fieldtrip hadden gehad. Hier ging het bij mij al mis.. want op onverklaarbare reden ging mijn wekker niet af, of heb ik hem niet gehoord (laten we het er maar op houden dat mijn iphone kwaaltjes heeft) en werd ik wakker gemaakt door Cindy mijn reddende engel met de woorden: Alie, moet jij niet al lang weg zijn? Paniek. Want het bleek al 20 over 7 te zijn, en de bus vertrok om kwart over 7, dus ik was te laat. Robin en Bela dachten dat ik er al was, omdat zij ook later waren en de anderen dachten dat ik bij Robin en Bela was... Maar ik was nog mooi aan het ijsberen in mijn slaapkamer over wat ik nu zou doen. Gelukkig heeft Cindy het adres van de Nederlandse ambassade in Thailand weten te vinden, want daar moest ik heen, en heb ik snel mijn tas nog kunnen aanvullen met de laatste dingen en kunnen vertrekken. Toen moest ik nog een taxi vinden, en de eerste 3 taxi's lieten me staan. Mijn hoop was ver te zoeken, maar de 4e taxi chauffeur wist waar hij heen moest en nam me mee en sprak ook nog eens Engels. De presentatie zou om half 10 beginnen en in principe is het een uurtje rijden, maar omdat deze week de studenten in Thailand afstudeerden, was het overal super druk. Daarom vertrok de bus ook zo vroeg. Nouja, al met al, ben ik er gekomen en werd ik door 2 strenge mannetjes naar binnen geleid, achter grote hekken stond dar dan de ambassade. Best wel indrukwekkend! Daar werd ik opgehaald door een Nederlandse stagiair en werd ik naar juiste zaal gebracht. 3 min te laat, niet slecht (;

De vip-bus was fantastisch, minstens 1 meter beenruimte, massage stoelen en een ladyboy die ons serveerde. Wat wil een mens nog meer? Voordat we het wisten waren de 12 uren voorbij en waren we in Krabi. Vanaf Krabi gingen we verder in een ander busje wat weer een dodemansrit was want over de kleine weggetjes reden wij rustig 130 km per uur. Maar de veerboot werd gehaald, en voor we het wisten waren we bij ons hostel. Het peacock hostel, wat de heldhaftige backpacker Sietze Boonstra aan ons had aanbevolen. Dat was zeker terecht want het waren super lieve mensen en een heel bijzonder verblijf! Je kon lekker in hangnetten liggen die over het water gespannen waren en natuurlijk werd het spelletje 4 op en rij daar ook direct gedaan. Dezelfde dag hebben we 3 scooters gehuurd en zijn we de stranden gaan verkennen. Die waren hier nog veel mooier dan op Ko Chang!
We zijn gebleven tot en met dinsdag en het waren prachtige dagen. Onder andere hebben we een jungle party bezocht en een hele mooie band gezien in een ander lokaal kroegje waar iedereen lekker op de grond zat of ging dansen op blote voetjes.

Wat wel een beetje jammer was, dat de Lonely Planet van Thailand ons vertelde dat er elke zondag een grote markt was in een dorpje Old Town. Dus wij daar zo vroeg mogelijk heen , om te ontdekken dat het uitgestorven was en er helemaal geen markt was. Dat was wel een beetje een domper, en na dit voorval kregen we iets minder vertrouwen in deze reisgids.

Kortom, Koh Lanta was super geslaagd, de mensen waren vriendelijk, het eten lekker en savonds gingen we naar een vrouw/meisje toe die op straat cocktails maakte in haar kleine kraampje, bevestigd aan haar scooter. Dit deed ze erg leuk, en ze vond het altijd leuk als we langs kwamen. Erg geslaagde dagen!

Dinsdagmiddag namen we de boot van Koh Lanta naar Koh Phi Phi. Op de boot ben ik ontzettend verbrand op een erg on charmante manier aangezien ik me niet op alle plekken evengoed had ingesmeerd. Dus uiteindelijk leek het alsof ik beschilderd was met rode vlekken..
Toen we daar aankwamen merkten we eigenlijk direct al een andere sfeer. We waren de boot nog niet af of tientallen beheerders van hotels stormden op ons af met de beste deals en blabla .. dat was erg vervelend en we zijn er maar snel vandoor gegaan. De jongens vonden al gauw een appartement waar we konden verblijven. Op het eiland zouden we 2 andere meiden treffen en die waren er ook al snel.
Savonds gingen we met zijn allen naar een groot strandfeest, wat erg gezellig was. Het was super druk en de meest rare dingen werden bedacht om alle toeristen maar tevreden te houden. Ze zijn hier echt ontzettend ingespeeld op toerisme, extreem eigenlijk.

De woensdag hadden we een boottrip geboekt voor een halve dag. Robin ging niet mee, dus we gingen met zijn zevenen. De eerste stop was bij Maya Bay, wat bekend is van de film ' the Beach' van Leonardo Dicaprio. Om dit feit moest er 200 baht per persoon ingelegd worden om het eiland te mogen bekijken. Tja nu je er toch bent, doe je dat dan maar. Maar het was zeker wel de moeite waard, want het was een mooi eiland. Wel helemaal opnieuw ingericht, dus eigenlijk was niks officieel mer, maar daar moet maar door heen gekeken worden (;
Daarna stopten we bij een grote rots/klif iets, omringd met helder blauw water waar je alle vissen kon zien zwemmen. Super mooi. Hier konden we cliffjumpen en snorkelen. Tja aangezien ik zo erg verbrand was leek het mij in eerste instantie geen goed idee om te gaan springen. Bovendien ben ik niet het meest handige persoon op aarde dus de som was snel gemaakt dat het totaal onverstandig was om te gaan springen. Maarja, nu je er toch bent... En daar ging ik dus.
Ik voelde me zowaar in Expeditie Robinson, want er moest een trapladder beklommen worden die een meter boven het water hing en daarna moest er een bamboe klimrek beklommen worden die tegen de rots aangeknoopt was. Super eng, maar het lukte me en dat gaf wel wat moed, zegmaar. Toen ik dan eenmaal op het springpunt aangekomen was, wat niet eens leek op een spring punt, besefte ik pas hoe vreselijk hoog het was. En ook omdat het water zo helder was keek je zo naar de bodem en leek het water super ondiep. Bela sprong. Anna sprong. En het ging allemaal goed, dus ja ik dacht dan kan ik het ook. Ik denk dat ik nog 3 minuten heb staan wachten en toen sprong ik, wat een super gevoel was want het was eigenlijk een vrije val.
Helaas landde ik helemaal verkeerd in/op het water. Ik landde op mijn rechterkant van mijn rug of zij, hoe je het ook wilt zien, en ik klapte zegmaar met mijn rug dubbel. Echt even dahct ik dat ik geen adem meer kreeg en alles, maar ik wist me naar de boot te zwemmen. Mede door de kick, schrik en pijn was ik even helemaal het pad kwijt. Daarna sprong een jongen van een andere boot en die landde dus echt keihard op zijn rug en raakte een paar seconden bewusteloos. super eng! Nouja na die val had ik nog steeds super erg pijn, en viel ik een soort van flauw in de boot van de pijn en ik denk van de verbranding en te weinig water. Ik hoorde Else en Duc wel tegen me praten, maar ik kon niks terug zeggen wat heel vreemd voelde. We besloten om de trip te cancelen en terug te gaan naar het eiland. De gids vertelde nog dat de rots waarvan ik gesprongen was 15 meter was. Bedankt man, voor deze aanvullende late informatie.
Na een middag van pijn werd ik gedwongen naar het ziekenhuis te gaan. De hele groep ging mee, ontzettend lief, en Robin ging met mij mee naar de dokter.
Hier viel ik in een volgende verbazing, want het ziekenhuis was een regelrechte scene uit een horrorfilm. Het leek niet afgebouwd, open en onhygiënisch. Er werd een scan van mijn borstkas en rug gemaakt en gelukkig was er niks gebroken. Wel hadden mijn spieren een opdonder gehad en was het allemaal wat gekneusd. Vier soorten pijnkillers zouden mij moeten gaan helpen. Tuurlijk.

Na het ziekenhuisbezoek had Duc een goed restaurant gevonden op Tripadvisor. het was heerlijk eten en ontzettend lieve mensen. Helaas werden we de volgende ochtend allemaal (behalve Duc) kotsend wakker en bleek iedereen zo ziek te zijn als een hond. Heel fijn met een boot reis in het voorschiet, terug naar Koh Lanta. Waarschijnlijk een voedselvergiftiging.. de hele dag in Koh Lanta ziek op bed gelegen, waar tot 4 uur geen elektriciteit en water was.. wat ook heel handig is met 5 overgevende e.d. mensen.

Zo dit is al een heel lang verhaal aan het worden. Helaas wordt het nog een tikkie dramatischer , haha ;p

Bela had de energie gevonden om voor vrijdag een ticket terug te boeken naar Bangkok. We waren er allemaal wel over uit dat dit het beste was en we onze vakantie dagen wel hadden gehad.. Dus Bela boekte dezelfde bus weer voor de terugweg. Iedereen voelde zich vrijdagmiddag weer een beetje beter, het ergste was gelukkig over. We zouden opgepikt worden met hetzelfde soort busje dat 130 km reed. Maar er stond een auto met een bak+dag er aan vast voor ons klaar. Vreemd. Maar toch geaccepteerd en op weg naar de veerboot. Voor de veerboot wou de 'organisator' van de reis onze tickets hebben. We hadden allemaal zoiets van hm waarom? Ineens liep hij er vandoor met de tickets dus ik riep: He we need our tickets back! maar hij zei: no no i change tickets for you, no problem. En weg was hij. Even later kwam hij terug, met inderdaad andere tickets. Op dat moment waren we ons nog van geen kwaad bewust totdat we ergens in de middle of nowhere werden gedropt, bij een hele gammel oude bus. Geen VIP bus. Wat bleek, hij had onze tickets van 1100 Baht verkocht en er andere tickets, voor deze bus, van 700 baht voor terug gekregen... Dus we waren super opgelicht eigenlijk. Nou dat was een hels rit van meer dan 14 uur in een bus waar je niet in kon slapen en super vol zat. Echt een nachtmerrie. Om 5 uur sochtends kwamen we in Bangkok aan maar het was nog een half uur naar onze plek toe. Hiervoor moest een taxi gevonden worden, maar dat was nog en hele opgave omdat geen enkele taxichauffeur voor toeristen met een meter wil rijden. Nee, zij willen meer geld van ons. Hier kan ik ook nog wel over uitbreiden, maar dat doe ik niet. Al met al lag ik pas 7 uur sochtends in mijn bed, helemaal uitgeput met een blauwe plek op mijn rechterzijde van mijn been vanaf mijn knie tot mijn bil, verdoofd door pijnstillers en zo misselijk als weet ik het. Ik denk dat ik nog nooit zo graag naar huis heb gewild(;

Inmiddels is het maandag en voel ik me al stukken beter! Dat mede omdat ik een hele lieve kaart van Jan heb ontvangen, wat mijn dag en ik denk mijn hele week wel weer goed maakt.Plus zodra het kon , geskyped met mijn zusjes mem en bep en later Jan, wat heel leuk was na zo'n week(: Het is fijn om te weten dat er geliefden thuis zitten waar je zomenteen na een kleine 4 maand weer naar terug mag keren.

Toch heb ik ook weer hele mooie kanten van het land hier mogen zien en vooral de mooie natuur. Daar geniet ik echt van. En ik denk dat deze hele week een zeker ' bondingexperience' was voor onze groep (Else's woorden) wat ergens ook wel weer achteraf gezien een beetje hilarisch is. Achteraf dan he (;

hele dikke tuut vanuut Thailaaaan!